Michael Gordon Oldfield mając 10 lat i opanowane podstawy gry na gitarze, zaczął komponować utwory instrumentalne. Z nauki w szkole zrezygnował w wieku 14 lat i dołączył do zespołu swojej siostry Sally, który nazywał się Sallyangie. Rok później Mike miał już własną grupę – Barefoot, której żywot nie trwał jednak długo. Kolejnym etapem w jego muzycznej karierze była posada basisty w zespole Kevin Ayers & The Whole World. Będąc w nim zaprzyjaźnił się z Davidem Bedfordem. On to właśnie zachęcił młodego Oldfielda, aby więcej komponował muzyki instrumentalnej, ponieważ ma ku temu wyjątkowy talent.

Pierwsze kompozycje Mike rejestrował na pożyczonym magnetofonie. Poważny wpływ miała na niego wizyta wraz z Kevin Ayers & The Whole World w londyńskich Abbey Road Studios, gdzie w jednym z pomieszczeń odkrył masę różnych instrumentów. Próbował grać na wielu z nich i postanowił, że w swoich kompozycjach będzie używał bardzo różnych dźwięków.

W 1971 roku zespół Kevin Ayers & The Whole World rozpadł się, a Mike zaczął działać jako artysta solowy. Nagrany materiał demo nie spotkał się ze zrozumieniem wytwórni płytowych. Muzyka owszem się podobała, lecz nikt nie wiedział, jak należy ją promować. Prawie nikt, bo w końcu na nagrania Oldfielda trafił Richard Branson z Virgin Records, który poszukiwał nowych i twórczych artystów. Mike odwzajemnił się Bransonowi nagrywając debiutancki album „Tubular Bells”, który dziś jest już pozycją klasyczną w historii światowej muzyki. Dwuczęściowa kompozycja, trwająca łącznie około 40 minut, odniosła wielki sukces

i pozwoliła uczynić z Virgin Records fonograficznego giganta.

Sukcesu komercyjnego Dzwonów Rurowych już się Oldfieldowi nie udało powtórzyć. ale dzięki debiutowi stał się artystą znanym na całym świecie i zyskał grono wiernych fanów, którzy kupowali jego albumy i podziwiali koncerty.

W latach 80. artysta powrócił na listy przebojów dzięki piosence „Moonlight Shadow”, którą zaśpiewała Maggie Reily. W 1992 roku Oldfield pożegnał się z Virgin i przeszedł do Warner Records. Pierwszym wydawnictwem dla tej firmy była płyta „Tubular Bells II” (w 2003 roku powstała kolejna część dzieła). Artysta co jakiś czas wydawał płyty i z rzadka koncertował. Gościł również w Polsce (w 1999 roku).

Oldfield ma na swoim koncie kilka ścieżek dźwiękowych, m.in. do filmu Lawrence’a Moore’a, zatytułowanego „Reflection”, czy „The Killing Fields” w reżyserii Rolanda Joffe, twórcy „Misji”.

W twórczości Mike’a daje się zauważyć fascynację muzyką folkową Wysp Brytyjskich, muzyką afrykańską i muzyką dawną. Wpływ na komponowanie mają jeszcze dwie wielkie pasje – lotnictwo i science-fiction. Posiada licencję na pilotowanie samolotów

i helikopterów. Natomiast jego album „The Songs Of Distant Earth” inspirowany jest powieścią Arthura C. Clarka o tym samym tytule.

Ma na swoim koncie wiele nagród i wyróżnień. Jedno jest szczególne – jedna z asteroid została nazwana jego nazwiskiem. To zasługa badacza kosmosu, Garetha Williamsa, który okazał się być wielkim fanem Mike’a.